Hetitski zakonik

Hetitski zakonik predstavlja sačuvani spomenik klinastog pisma, nastao na prostoru Hetitske države, koja se prostirala od Egejske obale na zapadu, do Sirije na jugostoku, stvorena u središnjoj Anadoliji (delimično zahvata teritoriju današnje Turske), u dolini tzv. „Crvene reke“ (Kizil Irmak). Po svojoj prirodi donet je u periodu XVI veka p.n.e. i bio u primeni sve do XIII p.n.e. Donošenje zakonika pripisuje se vladaru Telipini mada iz rekonstrukcije, zaključeno je da pojedine norme potiču čak iz vremena prvih vladara Labarna I i Hatušila I.

U ruševinama hetitske prestonice, grada Hatuše, u arheološkim iskopinama pronađeno je znatan broj pločica ispisanih na hetitskom jeziku, ali klinopisom. Upravo, od najvećeg značaja za pravnu istoriju bile su tablice koje su sadržale prepise Hetitskog zakona. 

Hetitski zakonik ispisan je na dve glinene tablice sa po 100 članova, tako da zbirka zakona ima ukupno 200 propisa. Činjenica je da, ni jeda tablica nije u potpunosti očuvana, te se najvećim delom saznanje o odredbama zakonika stiče iz rekonstrukcije istih.

Hetitski zakonik iako vremenski mlađi, on predstavlja daleko pravno zaostaliji od ostalih zbornika klinopisnog prava, izuzetak može predstavljati jedino mlađi od njega – Asirski zakonik. Pravna terminologija korišćena u njemu oslikava neuporedivo niži stepen pravnog razvoja.

Zakonik prvenstveno štiti krupne vlasnike stada i stoke, koja predstavljaju najvažniji oblik bogatstva. Reguliše prava svojine, a niz članova zakonski štiti ekspoataciju šuma. Tu su i članovi koji regulišu prava navodnjavanja, zakonsku zaštitu voćnjaka i povrtnjaka. Članovi regulišu i zanatsku proizvodnju, a zakonik uvodi trgovački sistem mera koji se zasniva na asirsko-vavilonskom sistemu. Zakonik štiti interese robovlasnika i prema robovima se odnosi svirepije od Hamurbijevog, čime se objašnjavaju ustanci robova posle smrti Hatušiliša I u 17. veku p.n.e.